អបិយជំនឿមិនគ្រាន់តែធ្វេីឲ្យខ្មែរក្ររហាម; តែវាថែមទាំងធ្វេីឲ្យខ្មែរល្ងង់ទៀតផង!

អបិយជំនឿមិនគ្រាន់តែធ្វេីឲ្យខ្មែរក្ររហាមទេ; តែវាថែមទាំងធ្វេីឲ្យខ្មែរល្ងង់ទៀតផង!

អបិយជំនឿ នេះហេីយដែលធ្វេីឲ្យខ្មែរយេីងក្ររហាម ហេីយល្ងង់; វាធ្វេីឲ្យខ្មែរយេីងខ្វះការគិតនិងការពិចារណានូវធម្មជាតិទាំងឡាយដែលកេីតឡេីងក្នុងលោក, ធ្វេីឲ្យខ្មែរខ្វះការព្យាយាមដោយខ្លួនឯង, ខ្វះការជឿជាក់លេីខ្លួនឯង, មិនច្បាស់លាស់ក្នុងខ្លួនឯង ហេីយមិនទុកចិត្តលេីខ្លួនឯង។ វាធ្វេីឲ្យខ្មែរយេីងដេកចាំតែរបស់អស្ចារ្យនិងវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ នឹងកេីតឡេីង តែរបស់អស្ចារ្យនិងវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិទាំងនោះនឹងមិនកេីតឡេីងឡេីយ ពីព្រោះវាគ្រាន់តែជាការស្រមៃប៉ុណ្ណោះ។

ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធមានឳវាទថា ថ្ងៃណាក៏ជាថ្ងៃអស្ចារ្យទាំងអស់ របស់មនុស្ស ឲ្យតែពួកគេទាំងអស់នាំគ្នាំកាន់ភ្ជាប់នូវសីល៥ គឺមាន ហិរិ និង ឱត្តប្បៈ (សេចក្ដី ខ្មាស បាប និង សេចក្ដី ខ្លាច បាប) នៅក្នុងខ្លួន ពេលនោះគេនឹងឈប់ធ្វេីបាបគ្នា ហេីយពួកគេនឹងរស់នៅជុំគ្នាដោយមានសុភៈមង្គល។

មនុស្សមិន ចាំបាច់ស្វែងរកវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ ឲ្យមកជួយខ្លួនគេឡេីយ; វត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិរបស់មនុស្សគឺ ចិត្ត របស់គេ; ព្រោះមនុស្សមានចិត្ត គេអាចធ្វេីអ្វីបានសម្រេចទាំងអស់; បេីពួកគេដុសខាត់ចិត្តឲ្យ ស្អាតបរិសុទ្ធ ប្រតិបត្តិនូវសេចក្តីយល់ឃេីញត្រូវ (សម្មាទិដ្ឋិ), ប្រតិបត្តិនូវការត្រិះរិះត្រូវ (សម្មាសង្កប្ប),ការប្រតិបត្តិនូវសេចក្តីព្យាយាមត្រូវ (សម្មាវាយាមះ); ពួកគេនឹងនាំមកនូវសេចក្តីសុខ ហេីយនិងសេចចម្រេីន ដល់សង្គម ប៉ុន្តែចិត្តក៏អាចនាំមកនូវសេចក្តីវិនាសដល់សង្គមហេីយនិងពិភពលោកបានដែរ បេីមនុស្សនាំគ្នាប្រតិបត្តិនូវសេចក្តីយល់ឃេីញខុស (មិច្ឆាទិដ្ឋិ), ប្រតិបត្តិនូវការត្រិះរិះខុស (មិច្ឆា សង្កប្ប),ការប្រតិបត្តិនូវសេចក្តីព្យាយាមខុស (មិច្វា វាយាមះ)។