ព្រះនិព្វាននៅមិនឆ្ងាយ!

«គោលដៅរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាគឺឆ្ពោះទៅកាន់ព្រះនិព្វាន»

តេីព្រះនិព្វានគឺអ្វី?

ព្រះនិព្វានមានពីរ៖ ព្រះនិព្វានពេលនៅរស់ ហេីយនិងព្រះនិព្វានបន្ទាប់ពីការស្លាប់។ ព្រះនិព្វានពេលនៅរស់គឺសំដៅលេីការរលត់អស់នូវកិលេសនិងតណ្ហា នៅពេលអារម្មណ៍យេីងមិនតោងជាប់និងបញ្ចខន្ធទាំង៥ មាន រូប ក្ខន្ធ , វេទនា ខន្ធ , សញ្ញា ខន្ធ , សង្ខារ ក្ខន្ធ , វិញ្ញាណ ក្ខន្ធ; នៅពេលយេីងដាក់អារម្មណ៍នៅកណ្ដាលៗ មិនលម្អៀងទៅខាងឆ្វេងឬខាងស្ដាំ ដែលពាក្យបាលីហៅថា (ឧបេក្ខា) នេះហេីយហៅថាព្រះនិព្វាន ប៉ុន្តែ ព្រះ និព្វាននេះឥតមាននិរន្តរភាព ពីព្រោះយេីងខ្វះការចម្រេីនសតិ; ដេីម្បីឲ្យព្រះនិព្វាននេះមាននិរន្តរភាព ឬឲ្យយេីងបានសម្រេចនូវភាវៈជាអនាគមីឬអរហន្ត មានតែផ្លូវមួយគត់គឺយេីងត្រូវតែបដិបត្តិ សមាធនិងវិបស្សនាឲ្យបានទៀងទាត់។

និព្វានបន្ទាប់ពីការស្លាប់គឺការមិនមានកំណេីតមកវិញ(គឺឥតមានការកេីតហេីយនិងការស្លាប់)។ នេះជាសេចក្តីសុខអមត(និព្វានំបរមំសុខំ)។

ដរាបណាយេីងនៅមានកំណេីត យេីងនឹងជួបតែសេចក្តីទុក្ខ មិនចេះអស់មិនហេីយ។ សុខនិងទុក្ខរបស់យេីងគឺលាយឡំគ្នាពីព្រោះវាជាធម្មជាតិរបស់អារម្មណ៍ដែលមិនស្ងប់ ឬអារម្មណ៍ដែលខ្វះការចម្រេីនភាវនា។ ព្រះសម្្មាសម្ពុទ្ធអប់រំយេីងឲ្យនាំគ្នាដេីរឆ្ពោះទៅរកព្រះនិព្វាន ដែលជាទិសដៅចុងក្រោយបំផុតរបស់មនុស្ស ដែលគ្មានសាសនាណាបានរកឃេីញ ហេីយយេីងទាំងអស់អាចទៅដល់ ឲ្យតែយេីងទាំងអស់នាំគ្នាព្យាយាម ញ៉ាំងគឺការប្រតិបត្តិសមាធិនិងវិបស្សនា។